16.2: Wywiad z wampirem

[Akayla]

Złote Imperium

- Czemu? - zdziwiła się Kaede. - O ile pamiętam, sprawnie strzelasz z kuszy, Najjaśniejsza Pani?

[Cerro]

Złote Imperium

- Bo nigdy nikogo niczego nie uczyłam - wyjaśniła Dana.

[Akayla]

Złote Imperium

- Mmm, zatem może dołączysz do Shizuko? - zaoferowała Kaede. - Jestem pewna, że chętnie ci pomoże.

[Cerro]

Złote Imperium

Dana nie miała ochoty nikogo uczyć i nie wiedziała, czego Kaede nie rozumie w jej braku kompetencji. Ale Karai dość jasno dał jej do zrozumienia, że wszelki opór wobec jego żony jest niemądry i daremny, więc odpowiedziała grzecznie:

- Tak, pani, myślę że to pomoże. Dziękuję.

Głęboko w duchu była przekonana, że to pomoże jej się co najwyżej ośmieszyć, ale hej, przynajmniej na razie nie musiała myć podłóg.

[Akayla]

Złote Imperium

Kaaede uśmiechnęła się ciepło.

- Jestem ci bardzo wdzięczna, Najjaśniejsza Pani - zapewniła. Bo była. Ustępując, Dana wybawiła ją z pewnego kłopotu. Kunoichi naprawdę wolała nie uciekać się do tłumaczenia Królowej w szczegółach zasad haremu i przyjmowania pozycji autorytetu. - Poproszę ją zatem, żeby przyszła po ciebie po modłach.

[Cerro]

Złote Imperium

Rozeszły się wkrótce, obie w dość dobrych nastrojach. Przed snem Dana usiadła jeszcze nad kawałkiem papieru i dopiero, kiedy skończyła po nim pisać, zdmuchnęła świecę i poszła spać. Wzięła do łóżka Ćmę. Na pocieszenie.

*

Następnego dnia, bladym świtem, Elrę mogło obudzić poruszenie w garderobie, bo przekopywał ją Neatan. Dodajmy pod postacią nastoletniej dziewczynki w krótkiej, uroczej sukience, z dwoma długimi, czarnymi warkoczykami i z koszyczkiem. Zanim przypuścił szturm nagóry ubrań, dyskretnie położył na poduszce obok głowy Elry wyperfumowany i zapieczętowany list od Dany. Nie mogła wytrzymać jednego dnia bez chociaż napisania listu.

[Akayla]

Złote Imperium

Elra oczywiście się obudził. Chwilowo zignorował list, żeby zawinąć się w szlafrok i podejrzliwie zajrzeć do garderoby.

- Ktoś jest bardzo słodziutki - stwierdził.

*

Ledwie modły się skończyły, do Dany przybiegła na oko sześcioletnia, złotooka dziewczynka.

- Cześć! - przywitała się. Dumnie.

[Cerro]

Złote Imperium

Neatan odwrócił się do niego i wyszczerzył w okropnie szerokim uśmiechu przeraźliwie liczne i ostre zęby. Przy okazji oczka wywróciły mu się wgłąb czaszki.

- Dziękuję - powiedział słodkim, dziewczęcym głosikiem, pobrzmiewającym złowrogim echem. - Masz jakiekolwiek pojęcie, gdzie ona trzyma komplety, w których ćwiczy taniec? Są jej niezbędnie potrzebne.

*

Dana krążyła nerwowo po pomieszczeniu, splatając włosy w jak najciaśniejszy warkocz. Ubrana była tylko w szlafrok, oczywiście zabrany z pałacu.

- Dzień dobry - odpowiedziała dziewczynce. - Jeszcze chwilka i będę gotowa - zapewniła.

[Akayla]

Złote Imperium

- Hm? Powinny tutaj być - potaknął Elra, nurkując do szafy. Podał je koszmarnej dziewczynce. - Czy one nie są przypadkiem... czy nie pokazują za dużo jak na Świątynię?

*

- Dobzie - odrzekła mała słodkość i wycofała się z pokoju, żeby nie przeszkadzać.

*

Tymczasem do Alimów zapukał Syrus. Zaraz został zaproszony i usadzony przez Adharę. Nie był to dla niej najlepszy moment - zajmowała się akurat wykładaniem córce podstaw magii z pożyczonej od Neatana opasłej księgi na ich małym balkoniku - ale niezbyt umiała odmówić hakkaiemu gościny.

- Wybrałem nienajlepszy moment? - zmartwił się, bo przecież słyszał ich radosną lekcję jeszcze zanim one go zobaczyły.

- Troszkę. Ale nie przejmuj się - zapewniła Adhara. Od opuszczenia Świątyni miała nieprawdopodobną ilość czasu.

[Cerro]

Złote Imperium

- Podobno zawsze je nosiła, gdy chodziła tam ćwiczyć. W ogóle to już zaspała na modły i teraz się spóźnia na zajęcia, więc ubranie to chwilowo jej najmniejszy problem - zapewnił Neatan. Całkiem wyraźnie nie spieszyło mu się do uratowania królowej.

*

Alim wyjrzał na chwilę ze swojej pracowni. Skinął Syrusowi głową, błogo nieświadom że jest po czole maźnięty złocistą farbą i zanurkował z powrotem do środka.

Za to z okazji skorzystał kot. Był to absolutnie okropny kot tej samej rasy co Pusia, tylko młodszy i chudszy. Alim przyniósł go tego dnia, kiedy odniósł portret Pusi i kot zamieszkał w jego pracowni. Teraz podszedł, najeżył się i nieufnie powąchał nogę Syrusa. Zasyczał, otarł się o nogi Kaede i wskoczył jej na kolana, mrucząc jak mała maszynka.