17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Służę tej samej królowej. Skrzywdziłem ją i chciałbym chociaż trochę odkupić swoją winę, bo na przebaczenie nie zasługuję. Dlatego... i ponieważ nie znoszę bezczynności kiedy mam siłę do pracy... szukam sposobów, żeby być przydatny, bardziej niż marginalnie jak jestem teraz.

[Cerro]

- Skacząc do czarnej magii, z uzależnieniem i żądzami władzy nieodmiennie wpisanymi w zawód - powiedział sceptycznie Neatan. - Jak ci się nudzi, skocz do Isaku. Dzieciak biega w kółko i pomoc mu się przyda.

[Akayla]

- Pójdę do niego - zgodził się Syrus. - Dziękuję, pomogłeś - dodał ciepło.

[Cerro]

Neatan prychnął jakby Syrus go obraził i rozłączył się.

[Akayla]

Następnego dnia rano - no, koło południa - Elra wybrał się w odwiedziny do Brunhildy.

- Cześć, kochana - przywitał się ciepło.

[Cerro]

- Cześć, tata - powiedziała Brunhilda, która jadła właśnie obiad jak mała dama, siedząc przy otwartych drzwiach tarasowych. - Byłam dzisiaj w zigguracie i kroiłam ropuchy - pochwaliła się. - Zacięłam się srebrnym nożem, patrz. - Pokazała mu paluszek, opatrzony chyba pajęczyną.

[Akayla]

- Jej, rzeczywišcie - sapnął Elra. - Mam nadzieję, że nie bolało za bardzo?

[Cerro]

- Bolało i tryskała krew, ale nie płakałam - zapewniła dzielnie Brunhilda.

[Akayla]

- Dzielna jesteś - pochwalił ciepło Elra. - Ale też, z drugiej strony, słyszałem że odgrażasz się niańkom. Czy to prawda? - zapytał, przybierając surowy wyraz twarzy.

[Cerro]

- No co ty, tato! - zawołała Brunhilda. - Tylko jak są niegrzeczne.