17. Wredne i rogate

[Akayla]

Elra w międzyczasie kazał przygotować kolację. A ponieważ służące zdążyły się uwinąć, a Dany wciąż nie było, podążył za nią do biblioteki. Martwił się odkąd zmarkotniała w powozie po jego uwadze.

[Cerro]

Dana była w bibliotece, niemal dokładnie po środku, między regałami. Siedziała po wschodniemu na podłodze i przeglądała wielką, stworzoną przez Czerwonych księgę z reprodukcjami starożytnych malowideł. Ostatnio często do niej zaglądała, myśląc nad wystrojem pałacu, ale chodziło też o coś więcej. Miała wrażenie, że Elra wie o niej wszystko, a ona zupełnie nie zna jego przeszłości. Czasami myślała, że chciałaby poznać człowieka sprzed kilkudziesięciu tysięcy lat, chociaż pewnie by się go bała.

Z drugiej strony, bała się go, kiedy się w nim zakochiwała. I trochę tęskniła za tamtą fascynacją i huśtawką uczuć, które w niej wtedy wzbudzał.

[Akayla]

Elra podszedł do niej po cichu. Spojrzał nad jej ramieniem, a potem przysiadł obok i objął ją delikatnie.

[Cerro]

- Och - sapnęła zaskoczona Dana, uśmiechnęła się i wtuliła w niego. - Czekasz na mnie? Trochę się rozproszyłam przepraszam.

Zamknęła księgę, wysunęła na jej miejsce na drugim od dołu regale i wtuliła twarz w jego ubranie.

[Akayla]

Elra zamruczał.

- Nic się nie stało - zapewnił i ucałował ją w czubek głowy. - Wszystko w porządku? - upewnił się.

[Cerro]

Dana pokiwała głową.

- Pewnie, że tak - powiedziała.

[Akayla]

- To dobrze. Martwiłem się, że wtedy w lektyce sprawiłem ci przykrość - przyznał.

[Cerro]

- Tylko zgasiłeś mój entuzjazm co do wspaniałości dzielnicy wampirów - uspokoiła go Dana. - Nie jestem aż tak wrażliwa.

[Akayla]

Elra nie był szczególnie przekonany co do tego ostatniego, ale nie dał po sobie poznać. Jeszcze Dana wzięłaby to do siebie.

- Możemy zawsze zapytać Syrusa, czy miałem rację - stwierdził. - Ta jego wampirzyca tam siedzi.

[Cerro]

Dana zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go.

- Nie wątpię, że miałeś - zapewniła.