13.2: Foch na puna

[Los]

Twierdza Czerwonych

- Nie jesteś głupia - zapewnił Karai. - Powiedz, skoro ma cię to męczyć.

***

Królestwo Północy

- Ojej - powiedziała Dana ze współczuciem. Wygrzebała się spod kołdry tylko po to, żeby zdjąć z niego buty i większość wierzchniego odzienia, a potem troskliwie go przykryć. - Próbowałeś.

[Akayla]

Twierdza Czerwonych

Hatsze mruknęła.

- Pomyślałam o tym wczoraj - przyznała. - Kiedy do nas przyszedłeś. Bo... ja nie chcę cię obrazić, Oświecony - zapewniła. - I szanuję cię jako nauczyciela. Że przyszedłeś tutaj mimo że masz na pewno mnóstwo innych, ważniejszych zajęć, że jesteś dla nas miły i traktujesz nas jak równe. Ale, jednocześnie... widzę, jak działają Czerwoni. Ta dziewczyna z Północy, ona... ona nic złego nie zrobiła. Co więcej, jest jedną z tych, za których tak walczyliście jeszcze kilka miesięcy temu. - Sapnęła i urwała na chwilkę. - Nie chcę tego wygrzebywać, naprawdę nie - powiedziała wreszcie - ale to chyba najlepiej ilustruje mój problem. Pamiętasz, kilka miesięcy temu powiedziałeś mi przy ognisku, że nie chciałeś, żeby mój brat zginął i żałujesz jego śmierci. Następnego dnia na twój rozkaz przystawiono mi nóż do gardła i wiem, że zginęłabym, gdyby ojciec nie ustąpił. I... ja rozumiem, że ten szantaż był dla was ostatnią deską ratunku i nie o tym chciałam, próbuję tylko powiedzieć... że z miejsca, z którego ja patrzę to jest prawie tak, jakby twoje ciało zamieszkiwało dwoje różnych ludzi. Jeden naprawdę bardzo miły i kochany i jeden bardzo okrutny, bezwzględny. Nie rozumiem tego, gryzie mnie to, nie wiem, co powinnam o tobie myśleć. - Znów się zaczerwieniła. - Przepraszam, jeśli uraziłam - wymamrotała na koniec, patrząc gdzieś w bok.

***

Królestwo Północy

- Dziękuję - westchnął Elra. - I przepraszam, że musisz mnie niańczyć - dodał ze zmęczonym rozbawieniem, przytulając żonę. - Ale dowiedzieć się dowiedziałem - wymruczał, opierając się czołem o głowę Dany i przymykając oczy. - Miałem rację.

[Los]

Twierdza Czerwonych

- Czego ode mnie oczekujesz, Hatszepsut? - spytał Karai. - Nie rozumiem twojego pytania. Jestem okrutnym człowiekiem. Cenię twardość i odwagę. Nie cofnę się przed niczym, jeśli będzie to w danym momencie konieczne. To chciałaś usłyszeć?

***

Królestwo Północy

- Oczywiście. Zawsze masz - powiedziała Dana łagodnie. - Chcesz coś zjeść? Wykąpać się?

[Akayla]

Twierdza Czerwonych

- Możliwe. Sama nie wiem - przyznała Hatsze. Milczała chwilę. - Ciągle uważam, że nadużywacie przemocy, ale moje zdanie nie ma znaczenia - dodała, wzruszając lekko ramionami. - Jestem wdzięczna za wysłuchanie. I za wszystko, co kiedykolwiek dla mnie zrobiłeś - zapewniła szczerze.

***

Królestwo Północy

- Nie, nie zawsze - odrzekł Elra. - Dziękuję, kochana. Nie trzeba. Jeśli tylko ci to nie wadzi, wykąpię się jutro rano.

[Los]

Twierdza Czerwonych

- Niewiele tego było, ale doceniam - zapewnił Karai. - Uciekaj, bo się spóźnisz - dodał miękko.

***

Królestwo Północy

Dana weszła pod okrycie obok niego i przytuliła się.

- Dziękuję, że spróbowałeś się porozumieć - powiedziała jeszcze. - Proszę, njs nie poddawaj się tak łatwo.

[Akayla]

Twierdza Czerwonych

Hatsze kiwnęła głową, uśmiechnęła się nieśmiało do Karaiego na pożegnanie i poszła sobie.

***

Królestwo Północy

- Och, będzie mu ciężko się mnie pozbyć, tego możesz być pewna - wymruczał Elra, obejmując Danę ramieniem. - Ale na razie śpij, słodka. Jutro trzeba będzie złożyć wizytę Pradawnym, a na to też potrzeba... - ziewnął przeciągle i zamlaskał - ...niemało siły.

[Los]

Królestwo Północy

No więc stali w Wielkiej sali pełnej Pradawnych. Dana trzymała Elrę za rękę i starała się nie mdleć. Nie lubiła Pradawnych bardziej niż bardzo. A ci tutaj gapili się jakoś tak mrocznje i w grobowej ciszy.

[Akayla]

Królestwo Północy

Elra też jakoś tak ich nie lubił. Miał poczucie, że z wzajemnością. Ale co zrobić, trzeba to trzeba.

- Dzień dobry, re - przywitał się, delikatnie ściskając dłoń Dany żeby dodać jej otuchy. - Czy moglibyście użyczyć nam swojej mocy?

[Los]

Królestwo Północy

- W jakim celu? - spytał jeden.

To był początek, bowiem kreatury bombardowały ich pytaniami przez bite dwie godziny, jakbu spodziewali się że Elra z asystą Dany zamisrza wysadzić pałac. W końcu jednak, a jakże, dali moc. Tak naładowani, w komnatach Elry zastali służącego z odpowiedzią Czerwonych.

[Akayla]

Królestwo Północy

Elra przeczytał list, a potem odesłał biednego służącego, który pod sam koniec oczekiwania pobladł do tego stopnia, że można by go pomylić za zaginionego członka rodziny Freyów.

- Przyjęli propozycję rozmów. Ruva zjawi się po mnie za dwa dni - wyjaśnił Danie.