20.3 Nikt nie pytał, wszyscy potrzebowali

[Akayla]

Fariha zawahała się, na momencik, a potem jednak odwzajemniła uścisk. Delikatnie pogłaskała ją po głowie, trochę jakby dotykała wyjątkowo kruchego zwierzątka.

- Co ty właściwie, no ten, lubisz? Poza byciem pitą? Tak sensualnie - palnęła wreszcie.

Na litość, była tak niezręczna...

[Los]

- Och. Nie wiem - powiedziała Ellania. - Nie było okazji... sprawdzić.

[Akayla]

- Aha - odrzekła Fariha i przymknęła oczy. Na litość Duchów... - No w porządku.

Zabrała rękę z jej głowy i zaczęła tkać zaklęcia palcami. Złapała strumień płynący z prysznica, scaliła go w jedną mackę wody i otoczyła nią je obie.

Osobiście kojarzyło się jej z wyjątkowo wilgotnym, oślizgłym i ciepłym wężem, pełznącym po skórze, ale może Elania miała inne zdanie.

[Los]

Ellania aż podskoczyła.

- Nie - powiedziała. - Nie, przestań - mruknęła, łapiąc ją za nadgarstek. - Nie musisz... um... wymyślać, po prostu możemy sobie... pobyć - zapewniła, wspięła się na palce i pocałowała ją w usta.

[Akayla]

Woda chlupnęła na dno prysznica.

Fariha mruknęła i odwzajemniła pocałunek, obejmując ją z powrotem. Nigdy w życiu tego nie robiła. Co, jeśli Elania uzna, że była niezgrabna???

[Los]

O drugiej lub może trzeciej w nocy, Isaku narzucił na siebie byle jak szlafrok, wziął swoją poduszkę i zawrócił do sypialni. Siedzenie w salonie nie miało żadnego sensu, skoro i tak tylko patrzył w ogień i gryzł, i skubał paznokcie, aż nie zostało już na nich nic do wyrwania. Zwłaszcza, że skończyły mu się już dobre paznokcie.

Otworzył cicho drzwi ręką trochę brudną z zaschniętej krwi i zajrzał do sypialni.

[Akayla]

Łóżko było rozkopane, ale Fabii w nim nie było. Zamiast tego siedziała w fotelu, zwinięta w kłębek i płakała cicho we własne kolana, jak mała dziewczynka.

Uniosła głowę, gdy drzwi się otworzyły.

- Isaku? - zapytała z nadzieją. Dość mocno wilgotno.

[Los]

- Jesteś głupia czy coś? - spytał Isaku miękkim szeptem. - Płaczesz tak od kolacji?

[Akayla]

Fabia chlipnęła i pokiwała głową. Wtuliła twarz z powrotem w kolana.

- Czuję się wstrętnie. Przepraszam. Tak strasznie cię przepraszam - spojrzała znów na niego. - Nie miałam na myśli nic złego, ale masz rację, masz całkowitą rację, zachowałam się okropnie. Paskudnie. Jak skończony gnój. Nie chciałam cię skrzywdzić... tak mi przykro, przepraszam, Isaku...

[Los]

- Fabia. Wystarczy - powiedział Isaku. Wszedł do środka i zamknął drzwi. Rzucił swoją poduszkę na łóżku i poszedł podnieść żonę z fotela. - Chodź. Chcę iść spać. Połóżmy się.