17. Wredne i rogate

[Akayla]

- Porozmawiam z nią o tym i spróbujemy osiągnąć jakiś kompromis - obiecał Elra.

[Cerro]

- Wspaniale - powiedział Karai bez entuzjazmu. - Dziękuję, Najjaśniejszy Panie.

[Akayla]

- Ja również - zapewnił Elra.

Pożegnali się i faraon wrócił do pałacu, szukać swojej małżonki.

[Cerro]

Dana siedziała w gabinecie. Gdy Elra wszedł, podniosła pięknie zdobiony klucz, żeby mu pokazać.

- Do tej galerii - powiedziała, nie bez dużej dawki samozadowolenia.

[Akayla]

Elra zamrugał, a potem roześmiał się ciepło.

- Ty spryciulo, skąd to wytrzasnęłaś? - zapytał, całując ją czule.

[Cerro]

- Mam swoje sposoby - oznajmiła Dana i mrugnęła łobuzersko. - Od Kellama.

[Akayla]

- Gładko poszło - roześmiał się Elra. - Wybierzemy się dziś z Isaku i Fabią? - zaproponował.

[Cerro]

- Bo chciał iść spać - objaśniła Dana z rozbawieniem. - Tak, możemy iść nawet teraz. Przed zmierzchem pewnie unikniemy wampirów, kręcących się po okolicy.

[Akayla]

Elra zachichotał.

- Tak trzeba będzie zrobić - potaknął. - Jeszcze, zanim zapomnę, w interesie nas obojga poprosiłem Karaiego, żeby prowadził dodatkowe modły w południe. Zgodził się, ale chciałby w zamian żebyś pokazywała troszkę mniej ciała w trakcie oficjalnych wizyt i wydarzeń.

[Cerro]

Dana prychnęła ze złością.

- Nie interesuje mnie, czego chce, nie jestem jego własnością! - fuknęła.