18. Magia nie istnieje!

[Akayla]

- Tak, i mam teraz głębokie poczucie że cię zaniedbałam - stwierdziła zrzędliwie.

Ukradkiem zgarnęła śniegu i, wyszczerzona jak mały dzieciak, sypnęła nim w Isaku.

[Los]

Isaku prychnął z rodzajem zirytowanego rozbawienia, ale nie podjął zabawy.

-Wracajmy - powiedział zamiast tego i zawrócił w miejscu.

[Akayla]

Ravhona mruknęła.

- W porządku - zgodziła się i poszła za nim.

Kiedy wrócili, poszła usiąść sobie w jadalni, w oczekiwaniu na list, który miała przekazać.

[Los]

Isaku napisał tylko jedno zdanie, "ja też cię kocham" (z małej litery) i narysował na reszcie arkusza kutasa. Starannie zapieczętował wiadomość i oddał Ravhonie.

[Akayla]

Ravhona wzięła list i schowała go do kieszeni. Potem objęła Isaku i przytuliła go krótko.

- Wpadnę jutro - obiecała. Pożegnali się i upiór zniknęła w cieniach.

Elra przeczytał wiadomość następnego ranka. Przez chwilę szczerze się zastanawiał jak ją interpretować, wreszcie uznał ją za kąśliwą drwinę. Mimo to schował papier bezpiecznie, tam gdzie byłaby reszta prywatnej poczty gdyby jakąś miał. W swoim stanie emocjonalnym, nie potrafił poczuć się dotknięty.

[Los]

Trzy tygodnie później, kiedy od niemal tygodnia w domu nie było już nowego przypadku dżumy, Isaku wyruszył do stolicy. Choroba tam nie dotarła i wydawało się, że sytuacja jest opanowana.

Po dezynfekcji i wymianie ubrań na wszelki wypadek, Isaku wmaszerował do pałacu, oczywiście w środku krótkiej północnej nocy, gdy wszyscy już spali. Nie chciał budzić Fabii, więc poszedł do biblioteki, posiedzieć tam tępo wpatrzony w ogień.

[Akayla]

Fabia, choć Elra dotrzymywał jej towarzystwa kiedy mógł, tęskniła bardzo za Isaku. Poprosiła więc wciąż kręcącą się w okolicy Ravhonę, by dała jej znać, kiedy książę wróci. Upiór dokładnie to uczyniła toteż, mimo pory, Fabia zeszła do biblioteki, pozawijana w szlafrok.

- Isaku! - zawołała, co prawda zduszonym głosem, na jego widok i podbiegła, paść mu w objęcia. - Tęskniłam.

[Los]

Isaku sapnął, łapiąc ją w ramiona.

- Co tu robisz? Nie chciałem cię budzić - sapnął.

[Akayla]

- Domyślam się - wymruczała, wtulając twarz w jego ramię. - Poprosiłam Ravhonę żeby mnie obudziła, kiedy wrócisz. Ona i tak nie sypia.

[Los]

- Będziesz jutro przemęczona - pouczył ją jak dziecko. - Idziemy cię położyć - zadecydował i wstał, biorąc ją na ręce. - Dobrze cię widzieć - dodał łagodniej.